Metamorfose intrigeert de mensheid van oudsher. Al sinds Ovidius zitten literatuur en volksverhalen vol met duivels en weerwolven in mensengedaante. Toch ziet haast niemand in dat Homo sapiens, net als rups en vlinder, eigenlijk uit twee soorten bestaat: het kind en de volwassene. Niemand beseft dat ook de mens in zijn leven van gedaante verandert, maar iedereen gedraagt zich ernaar. Kinderen leven gescheiden van volwassenen in een eigen wereld van crèches, scholen en clubs, ze lezen hun eigen kinderboeken en bezoeken een eigen kinderboerderij. Tot ze in een explosie van popmuziek en pukkels verpoppen, in de puberteit. Veel volwassen mensen verlangen tegenwoordig terug naar de andere kant van de generatiekloof. In op de groei gekochte kleren en met een kleurig petje op skaten ze over de stoep, eten bij McDonald's, of spelen met een bal. Thuis lezen ze niet Ovidius, maar Kuifje en Harry Potter. Het is een infantilisering die doet denken aan een vlinder die terugkruipt in zijn pophuid. In De larf onderzoekt Midas Dekkers welke rol het kind speelt in natuur en cultuur. Net als in zijn eerdere boeken Lief dier en De vergankelijkheid neemt hij ook in dit boek geen blad voor de mond. Het kind en de volwassene zijn volkomen verschillende wezens, met belangen die soms overeenkomen - maar lang niet altijd. Groei in de natuur gaat altijd ten koste van iets anders, en de mens is daarin geen uitzondering.