Ik trap, ik ga omhoog. Ik trap, ik ga omlaag. Het lijkt alsof de hele wereld beweegt en ik in een ruimte van stilte woon. Ik val. Het moet in de hemel zijn. Het asfalt is kokend heet en zacht. Ik zak weg. Ik verzink. Niets bestaat meer. Geen ik. Geen geluid. Geen pijn. Geen gevoel. Alleen nog maar zweven in een luchtledige atmosfeer. Op het nachtkastje, naast het bed, staat een cd-speler. De muzikale klanken dringen naar binnen. Het geluid sterft in de oren. De klokken luiden. In de lucht hangt de geur van het heilig oliesel. Er is niets, helemaal niets, dat er op wijst dat ik leef. Door een fatale fietsval raakte Jacques in coma. Weer bij bewustzijn kwam hij in een werkelijkheid die de zijne niet was, die hij niet kende, hoe zoekend en speurend hij ook rondkeek. Het was de eerste stap naar een radicale verandering in zijn leven. Om zichzelf opnieuw in kaart te brengen, was hij gedwongen een rustiger leven te leiden. Hij had heel veel moeite, zichzelf terug te vinden, want hij moest alles veroveren op het niets.