Vóór de jodenvervolging inzette, moesten de Duitsers definiëren wie als jood beschouwd diende te worden. Hierbij werd geen religieus principe gehanteerd, maar een afstammingsprincipe. Had je minimaal drie joodse grootouders, dan was je 'Volljude', volbloed joods in de nazi-terminologie. Dat waren in Nederland ruim 140.000 mensen en voor deze groep kende de Duitsers maar één oplossing; vernietiging. Daarnaast waren er ook nog zogenaamde half-joden en kwart-joden en meer dan tienduizend gemengd-gehuwden. Deze groep, waarvan één van de partners joods was en de ander niet, bleek in eerste instantie vrijgesteld te zijn van deportatie en vernietiging. De juridisch-politieke én bureaucratische strijd die de verschillende Duitse instanties voerden om tot een sluitende definitie én tot het lot van deze groep te komen, ging door tot 1945.