Het spoor Amsterdam, Van Gogh museum. Daar hoorde ik het Zweedse paar. Wist ik veel wat ze vertelden. En toch, in hoe het klonk vond ik een spoor, herkende ik de toonaard van mijn dode moeder. Al besef ik: ik kom niet terug daar, ik bedoel die plek, dat leven, toch leer ik het maar weer. Hoezeer ik ook zocht, of zij, we kwamen geen stap verder, geen stap dichter bij elkaar. Het maakt niet uit. Het zoeken helpt, die taal. Hoe we ooit samen op weg waren, zij en ik alleen. Veel was er niet te zien: het groen, de nieuwe huizen. Hij was ons vergeten, zat wellicht ergens dronken niet aan ons te denken. Wat waren we boos op hem! Maar de woede verdween, was niet de moeite waard. We liepen zelfs nog even hand in hand fier te wezen op elkaar. Opeens mompelde zij twee, drie vreemde woorden. Die ik van lieverlee begreep.