Geluk is een raar woord. Het klinkt meer als een traditioneel Zweeds gerecht. Of een Middeleeuwse ziekte. Wat heb je? Geluk. Vervelend, man. Zoiets. Vroeger noemde mijn moeder ons haar geluk. Dat heeft ze nog heel lang volgehouden. Dat wij haar geluk waren. Ze vertelde het aan tantes, kennissen of zomaar iemand bij de bakker. Ik begreep nooit zo goed waarom mijn moeder ons haar geluk noemde. En nog minder waarom ze het aan iedereen vertelde. Als we alleen met haar waren, dreigde ze minstens net zo vaak dat ze ons naar de overkant zou brengen als we niet naar haar luisterden. Met de overkant bedoelde zij het Turkse gezin dat schuin tegenover ons woonde. Mijn moeder zei dan: Daar kijken ze niet op een of twee kindjes meer. En ook: Denk maar niet dat ik het niet durf. Het dreigement keerde echter met zo n regelmaat terug dat het alle kracht verloor. Ze bleef het herhalen, ook toen het Turkse gezin verhuisd was. De overkant was voor haar alles wat niet thuis was. Lena Fernhout is vierentwintig, filosofiestudente en niemands geluk. Vroeger, toen Lena nog haar moeders geluk was, heeft ze geleerd om groot te denken. Ze zou de grenzen van het heelal gaan verkennen. Maar wat nu als de wereld ineens veel kleiner blijkt dan ze altijd had gedacht? Komisch drama over een ontspoorde familie, geschreven in een zelfverzekerde stijl Lena s moeder vertrekt naar Frankrijk om God te gaan zoeken. Waar haar vader is, weet Lena niet. En haar broer Sasja is een onverschillige die serieus wil worden. Wanneer iemand in haar familie sterft, brokkelen Lena s illusies een voor een af. Op haar eigenzinnige en niet zelden ironische manier toont Lena haar kijk op de gebeurtenissen en de mensen om haar heen. De mooiste dagen zijn het ergst is een komisch drama over menselijke relaties met al hun beperkingen en, soms, ontroerende momenten van toenadering.