Onder de opeenvolgende dynastieën van het Chinese keizerrijk was literatuur allereerst een mannenzaak. De literatuur van vrouwen was in vele opzichten marginaal. Toch ontwikkelde zich in de loop van de tijd een eigen hoogwaardige traditie van vrouwenliteratuur. Deze traditie bestaat vooral uit lyrische poëzie, traktaten en herinneringen, naast lange vertellingen waarin vrouwen als man vermomd alle mannen de loef afsteken. Hun klachten en verzuchtingen, vermaningen en woede-uitbarstingen worden gepresenteerd tegen de achtergrond van eigentijdse biografische en autobiografische bronnen die een onverbloemd inzicht geven in de levensomstandigheden van vrouwen in de traditionele Chinese maatschappij.