Mijn vader wilde mijn moeder vermoordde, op een zondag in juni, aan het begin van de middag.' Zo begint een nieuw boek van Annie Ernaux, met een gebeurtenis waarover ze nooit eerder heeft durven schrijven. We schrijven 1952. De ouders van paniek uit zich in die u tot opgemerkt dat kleine middenstanders, musea en kruideniers winkel en in café krijgen. Het voorval waarbij haar vader haar moeder met een mes naar het leven staat, is voor haar de oorsprong van de schaamte in haar leven - schaamte over het taalgebruik, de tafelmanieren en het sociaal gedrag van haar ouders, die zo krampachtig proberen zich te distantiëren van hun afkomst uit de laagste sociale klassen. Deze autobiografische roman is veel meer dan de reconstructie van een cruciale en traumatische gebeurtenis. De gewelddadige scène heeft voor- Ernaux de kracht van een mémoire involontaire, een herinnering die die hele Normandische wereld van het twaalfjarige meisje opnieuw tot leven wekt. Ze is de opmaat naar een mentale archeologie, en te voorschijn komt het taalgebruik op die leeftijd, haar dromen en gevoelens als meisje van twaalf. En dat alles noteert ze zonder diens spoor van de retoriek, in ongekunstelde maar o zo subtiele bewoordingen.Annie Ernaux (1940) geldt als een van de belangrijkste Franse schrijfster van deze tijd.Bij de Arbeiderspers verschenen eerder vijf boeken van haar, waaronder Alleen maar hartstocht en de bewoonde vrouw.* Het is een groot sociaal en intiem boek. Lees het! - Le Point