De rivier als vlakte, Marije Langelaars eerste bundel, was vergeven van licht – en van alles (vrolijkheid, extase, verwondering, erotiek) wat daarmee verband kan houden. In deze nieuwe bundel treedt het donker op de voorgrond. De toon is bij vlagen minder uitgelaten, minder argeloos. De titel is niet voor niets gekozen. De schuur is een plaats om je terug te trekken, te verbergen, een domein van suspense en geheime ontmoetingen, een schimmige, maar ook toverachtige ruimte waarbinnen alchemistische rituelen kunnen worden opgevoerd. Dat alles neemt niet weg dat ook De schuur in uitbundig en verrukt van toon kan zijn. Vitaliteit is een wezenskenmerk van Langelaars poëzie. De donkere kanten van het bestaan zijn niet per se te vermijden. Het duister en de huiver kennen hun verlokkingen.