Hij had altijd gezegd, dat hij als hypochonder bij elk pijntje vreesde dat zijn situatie minimaal terminaal zou zijn. Grappend, met de ironie die hem eigen is en die iedereen van hem kent. Maar toen de maandenlange pijn die Fred van Garderen teisterde in februari 2002 tot ziekenhuisopname leidde, viel er weinig meer te lachen. Het klopte, er waren kwaadaardige cellen in zijn dikke darm en in zijn lever gevonden, hij had kanker. In dit boek beschrijft hij, wat er met hem gebeurde in de maanden van vreselijke koortsaanvallen, hevige pijn en dodelijke vermoeidheid. Hij draait er nergens omheen, maar laat de ellende die hem trof in alle hevigheid zien, in de voor hem kenmerkende, licht-ironische stijl. Hij vertelt het verhaal wat velen uit ervaring kennen, maar waar de meesten moeilijk over praten. Fred van Garderen heeft de woorden gevonden, om dat wel te doen.