Hoe vaak zullen ze elkaar in de straten van Amsterdam tegen het lijf gelopen zijn – de Zuid-Afrikaanse hoogleraar, de student creative writing, de zwerver, de klokkenmaker, de veldwerker, de slagwerker, de schrijver? Vaker dan men wellicht zou vermoeden: hun levens blijken zo nauw verknoopt te zijn dat de geschiedenis van de een ongemerkt overgaat in de geschiedenis van de ander. Verhalen kunnen duizend-en-een nachten vullen, maar zijn veel meer dan een vrijblijvend tijdverdrijf. De vier verhalen die samen De sneeuwslaper vormen, gaan over de grondslagen van het verhalen vertellen – en dus over het wezen van de literatuur. Samen vormen ze een strange loop waarvan het begin en het einde niet te achterhalen zijn. Marlene van Niekerk liet zich inspireren door J.M. Coetzee, die met The Lives of Animals en Elizabeth Costello bewees dat fictie als vehikel gebruikt kan worden om de aard en de betekenis van het scheppend handelen aan de orde te stellen. 'Wij vertellen verhalen omdat wij zoeken,' stelt zij, 'niet omdat wij weten wat de waarheid is.'