Volgens de bedienden gehoorzaamde zelfs het water van de Orinoco aan Misia Schmutter, de oude vrouw met het witte haar die zo trots was op haar Pruisische afkomst en die de rest van de wereld als haar slaaf behandelde. Ze meent bij haar kleinzoon Lucien iets van haar eigen meedogenloze karakter terug te zien. Door hem afwisselend te aanbidden en te martelen, leert ze hem wat tirannie en macht in feite zijn. Maar ook brengt ze hem liefde bij voor schoonheid, voor wetenschap, en leert ze hem roulette spelen. Zelfs na haar dood zet 'de keizerin van de Orinoco' nog als een tijger haar klauwen in Luciens rug, als een boze geest die verborgen zit achter zijn vriendelijke karakter. Ze vergezelt hem op zijn buitengewone reizen, eerst naar Caracas, waar zijn vaardigheid in gokken hem extreme - en legendarische - weelde brengt. Later reist Lucien, als een pelgrim naar een heiligdom, naar het Duitse vaderland dat zijn grootmoeder hem zo gepassioneerd had beschreven. Daar treft hij oplaaiend nazis