Grossmans roman over Aharon, die niet volwassen wil worden, omdat de wereld van de volwassenen een wereld is van bruutheid en onbetrouwbare gevoelens, vertelt bedachtzaam en komisch over een oude droom van de mensheid: baas zijn over het eigen lot, over het eigen leven. – 'Ik benijd iedereen die deze roman nog voor de boeg heeft,' schreef The New Yorker. 'Als er iemand na Robert Musil en Günter Grass van het thema jonge mensen grote en indrukwekkende literatuur heeft gemaakt, dan is het David Grossman.' – Süddeutsche Zeitung Hoe meer Aharons vertrouwde wereld uit haar voegen raakt, des te meer heeft hij om handen: tegenmaatregelen bedenken, undercoveracties beramen, geheimschriften ontcijferen, gedachten lezen, keihard trainen à la Houdini. Want één ding is zonneklaar: volwassen worden is één grote valkuil. Kijk maar naar de volwassenen in de nieuwbouwwijk in Jeruzalem waar Aharon woont: daar zijn al heel wat mensen het spoor behoorlijk bijster. De heer Kaminer bijvoorbeeld verft na de dood van zijn vrouw plotseling zijn haar; Aharons vader breekt in de woning van bankbediende Edna Bloem alle tussenmuren uit omdat zij hem graag zwetend aan het werk ziet; zijn gekke grootmoeder zit altijd te mompelen en gaat soms op het hek van het balkon zitten om naar beneden te springen; en zijn moeder stopt Aharon vol met eten omdat hij warempel niet altijd zo klein kan blijven. Maar Aharon vindt dat er een professionele voorbereiding nodig is om volwassen te kunnen worden, ook als zijn beste vriendjes, Gidon en Tsachi, zijn ideeën daarover intussen merkwaardig vinden en Tsachi liever yeah-yeah-muziek hoort en naar meisjes fluit. Aharon gaat op zijn verbazingwekkend inventieve manier aan het werk.