De verdronken postbode is de geschiedenis van een obsessie, een boek vol woede, waarin religie en seksualiteit, dood en geboorte op indrukwekkende wijze samenvallen. De dichteres en romanschrijfster Carla Bogaards schrijft in haar gedichten over het wrede leven, maar ook voor haar romanpersonages geldt dat verzet plegen hiertegen tot isolement lijdt. Toch toont de schrijfster compassie met haar romanfiguren, alsof ze persoonlijk borg staat voor een portie liefde, in al zijn diversiteit en vergankelijkheid, waarzonder elk van hen de moed voorgoed zou opgeven. Welke rol speelt W. F. Hermans in De verdronken postbode, ofwel, in het leven van de postbode, wanneer hij zijn erotische gedichten leest. Maar vooral, welke troost vindt de postbode in de gedichten van Rainer Maria Rilke, en hoe reageert het noodlot hierop? Carla Bogaards is trouw aan haar thema's: hechting en onthechting, broer-zusrelatie. Met dezelfde intensiteit als haar eerdere boeken heeft zij De verdronken postbode geschreven. Verdrinken wij allemaal niet een beetje in het water dat wel "eenzaamheid" of "droefheid" genoemd wordt, vraagt zij zich bijna hardop af, maar als we dat niet willen, redden we onszelf dan.