'In de verte voer de donkerrode botter. Mijn handen begonnen te trillen, de knieën ook. Ik kneep de tenen in mijn schoenen samen om me te kalmeren. Ik merkte dat ik begon te knipperen met mijn ogen. Als ik gelovig was, zette ik nu mijn eeuwige ziel op het spel. Miljoenen miljarden millennia en nog langer kronkelen in het hellevuur. In elk geval goochelde ik met zestien jaar cel. Levenslang misschien. Ik kon nog terug. Ik kon het koffertje in het water gooien en de trein terug nemen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik had een droge mond. Toch voelde ik me rustig en helder.'