Gerard Reve was een innemende man, maar ook iemand die snel met zijn vuisten klaar stond. Velen in zijn directe omgeving zijn met dat geweld geconfronteerd: levenspartners, bezoekers en wildvreemden. Toen hij al bejaard was, trapte hij nog de voorruit van een auto in. Hij was gewoon te slaan, te schoppen en met voorwerpen te smijten. Een boekhandelaar kreeg dakpannen naar zijn hoofd, Matroos Vosch een houtblok, Wimie een gietijzeren braadpan. Een vriendje van Teigetje werd de trap af gejaagd terwijl de volle flessen Grolsch hem om de oren vlogen. De journalist Julius Vischjager sloeg hij bijna dood, de dichter Simon Vinkenoog mepte hij voor een volle schouwburg tegen de planken. De redenenen van al die gewelddadigheid waren uiteenlopend: alcoholisch, farmaceutisch, psychisch, of alleen maar een diep verlangen naar stilte en concentratie. Want als één activiteit zijn leven heeft beheerst, dan was het de wil om te schrijven. Daarvoor moest alles wijken.