Het werk van Koos van Zomeren wordt vaak extra gewaardeerd vanwege de stijl van de schrijver. De geconcentreerdheid van zijn zinnen, de scherpzinnigheid van zijn observaties en de bijzondere manier waarop die observaties hun neerslag vinden in taal zijn aspecten die onlosmakelijk met zijn literaire werk verbonden zijn. Daarin wemelt het van de aforismen, van teksten die in hun bondigheid doen denken aan filosofische instellingen, aan maximen. En het doet er helemaal niet toe of we het nu hebben over zijn romans, zijn korte proza of zijn journalistiek-documentaire werk. Het is mogelijk een vereenvoudide, draagbare Van Zomeren te destilleren door het hele werk, meer dan vijftig boeken en stapels niet in boekvorm verschenen journalistiek werk, na te pluizen op de schitterendste, meest veelzeggende fragmenten uit dit toch al zo fijngeslepen werk. De titel verwijst naar een fragment uit Een vederlichte wanhoop waarin een sperwer een spreeuw verorbert: 'Ongetwijfeld had de sperwer daar ergens een beschut plekje gevonden en was hij al driftig bezig van twee vogels één te maken. Want dat is alles wat sperwers voor ogen staat, de wereld vereenvoudigen door haar op te eten.' Is niet ook een schrijver altijd in de weer met het opeten, verteren van de wereld om haar te vereenvoudigen? Er ligt een duizelingwekkend metaforisch perspectief besloten in deze titel.