In misschien wel zijn beste roman tot nu toe legt Nicky de Wit een wereld bloot, waarin vrouwen in een vlaag van waanzin ratten aan hun mes spietsen, jongens van vijftien een machinegeweer om hun nek dragen, de bommen letterlijk om je oren vliegen en meisjes van twaalf zich in al hun kinderlijkheid wulps aanbieden. In deze wereld wordt het zwart om je heen. Je bevindt je in Tuzla en het is 1995. Om het grote geheel—het alles omvattende waar De Wit op doelt—te begrijpen moet je verder dan het verhaal kijken. Je moet proberen om door de vernislaag van dit meesterwerk heen te kijken. Als je daarin slaagt word je deel van de zwartste bladzijden uit onze recente geschiedenis, en je wereld zal nooit meer hetzelfde zijn ... Met De wereld werd zwart om me heen bewijst Nicky de Wit opnieuw dat engagement en spannende fictie heel goed samengaan. Je kan nu écht niet meer om hem heen: schrijvers als Nicky de Wit zijn een kostbare zeldzaamheid.