'Serge van Duijnhoven is een Van Gogh die schildert met woorden.' de Volkskrant Sinds hij in 1997 de bundel De overkant van het geluk publiceerde, is er van Serge van Duijnhoven geen proza meer verschenen. Hij vertrok naar de Balkan, waar hij verslag deed van de oorlog, en trok zich daarna terug in Brussel, waar hij zich richtte op de po‰zie en de journalistiek. In die jaren is Van Duijnhoven gegroeid, als mens en als schrijver. Hiervan getuigt zijn nieuwe verhalenbundel De zomer die nog komen moest. In de eerste afdeling keert de schrijver terug naar zijn geboortestad in Brabant en geeft hij stem aan 'de messentrekkers, de roversbenden, de woonwagenbewoners, de werklozen en voddenboeren'. Als hij vervolgens zijn geboortegrond verlaat, reizen we met hem mee naar de Verenigde Staten, om tot slot in de krochten van Europese steden als Brussel en Sarajevo te belanden. Steeds zijn de hoofdpersonen op zoek naar iets wat ze in de loop der tijd hebben verloren of hun op brute wijze is ontnomen. De verhalen van weemoed en verlangen in De zomer die nog komen moest getuigen van een verfijnd zintuiglijk en stilistisch vermogen. De tegendraadse jonge rapdichter van weleer laat in zijn nieuwe prozawerk een verrassend rijp stemgeluid horen.