Nederlanders zeuren graag en vaak, maar zijn toch het gelukkigste volk. Ze zijn tolerant, vooruitstrevend en o zo gezellig, vinden ze zelf. Ook in het buitenland heerst deze opvatting: met name Duitsers vinden hun buren gewoon stukken aardiger en losser (‘lockerer’) dan zichzelf. Maar in de laatste jaren heeft het Nederlandse imago in het buitenland een flinke deuk opgelopen. Nederlanders blijken soms ronduit bot, verschuilen zich achter steeds hogere dijken en voetballen kunnen ze ook niet meer. Het volk van koopmanen en dominees is op zoek naar zijn identiteit. De Duitse journaliste Annette Birschel ging op zoek naar de Nederlandse volksziel. In hoeverre berust hun imago op zelfbedrog? Wat is mythe en wat is nou typisch Nederlands? In Do is der Bahnhof houdt ze Nederlanders een spiegel voor. Ze beschrijft onder meer de verschrikkingen van de vergadercultuur en de durf om taboes te doorbreken. Als Duitse aanschouwt ze vol verbazing maar ook bewondering ons beroemde gedogen, en het steeds opgeheven vingertje. Haar speurtocht naar het typisch Nederlandse leidt van de inrichting van dit kikkerlandje tot het kleinste kamertje: De wc.