In Homo ludens, Johan Huizinga’s ‘proeve eener bepaling van het spel-element der cultuur’ uit 1938, werd meesterlijk beschreven hoe essentieel spel is op de meest uiteenlopende terreinen: van rechtspraak tot poëzie, van muziek tot wedstrijdsport. Ook gaf Huizinga ruim aandacht aan spelelementen in feest, rite en cultus in zowel westerse- als niet-westerse culturen. Zoals in die tijd nog gebruikelijk was, werden de menselijke cultuur en ‘de natuur’ in zijn betoog grotendeels gescheiden gehouden. Huizinga was zich er wel degelijk van bewust dat spelgedrag evolutionair ouder is dan de menselijke soort, maar desondanks was zijn benadering uitgesproken historisch en niet-biologisch. Het zou erg jammer zijn om het daarbij te laten. In zijn Huizinga-lezing Doen alsof je doet alsof probeert de schrijver en bioloog Tijs Goldschmidt een brug te slaan tussen een biologische en een historische en sociologische benadering van spelen.