'Er heeft tijdens het beleg van Sarajevo een foto in de krant gestaan waar ik heel lang naar heb gekeken. Een cellist speelt op het kerkhof van Sarajevo. Hij draagt het zwarte kostuum, het witte overhemd en het strikje van de concertmusicus. Zijn positie deed me onmiddellijk denken aan die van een solist op het podium, met achter zijn rug de orkestleden, zerken in dit geval. Terwijl ik naar de foto keek, dacht ik niet: houden de sluipschutters nu soms op? Je kunt door je handen de oorlog geweld aan doen. Door je handen die spelen en je handen die schrijven, daar in die geïsoleerde kamer in je huis, waar je je wel eens heel dubbelhartig voelt en waar de term ivoren toren kan bovenkomen. Waar is je betrokkenheid? Dan is er de foto van deze cellist en die gaat domweg over integriteit. En dat de mens slecht is en zal blijven, maar wel zijn beste ogenblikken kent, ogenblikken die soms na veel studie en geduld doorgetrokken kunnen worden in een kunst, een vak, een ambacht.' Margriet de Moor schrijft in Als een hond zijn blinde baas over schoonheid en passie aan de schrijftafel. Opgeleid als zangeres en pianiste, muzikaal denkend in beweging en toon, laat zij haar aanstekelijke plezier zien in de literaire dubbelwereld die de gewone wereld zo vriendelijk en hardnekkig vergezelt. Openhartig geeft ze inzicht in de manier waarop haar romans tot stand komen.