Een vrouw wordt ontslagen uit een inrichting. Wanneer zij plotseling overlijdt heeft dit verstrekkende gevolgen voor haar dochter die weigerde haar te verzorgen, en grote impact op het leven van de arts die haar behandelde. Beiden worden achtervolgd door schuldgevoelens en zoeken wanhopig naar een uitweg. Hun ontluikende liefde komt daarbij hevig onder druk te staan. De dochter van de arts, die de gave heeft te kunnen 'zien', werpt een blik in hun toekomst. De woorden gingen door Manon heen als de wind door boomtakken. Ze kwamen en verdwenen. Alsof in haar hoofd ramen waren die allemaal open stonden. Slechts één zinnetje wilde er met geen' mogelijkheid uit. Dat waren de laatste woorden van haar moeder: Hier zul je spijt van krijgen! Nu mocht hij slapen. Dood door nalatigheid wilde nog niet verdwijnen, maar begon lichter te worden, bijna doorzichtig. Tenslotte dreef het weg, net als mist waar de zon doorheen scheen. Een meeslepende roman over de mystieke rol die het toeval speelt en het vermogen van de, mens zin en betekenis te ontdekken in alles wat hem overkomt. Op indringende en ontroerende wijze worden thema's als dood en schuld door de schrijfster uitgewerkt. Maar bovenal is deze roman een ode aan de bezielende kracht van liefde.