Tot de onmiskenbare verworvenheden van de hedendaagse samenleving behoort 'de mondige patiënt'. Hij werd geboren in de jaren zestig, liet al duidelijk van zich horen in de jaren zeventig, institutionaliseerde in de jaren tachtig en staat daar nu als een onaantastbaar heerschap op de sokkel, waarop wellicht eens de dokter figureerde. In zijn naam is de gezondheidszorg tot in de letter van de wet gereorganiseerd. Geen arts kan om hem heen en - het mag vreemd klinken - eigenlijk ook geen patiënt. De patiënt die louter wil genezen van zijn aandoening, geen enkele behoefte aan informatie en voorlichtingsmateriaal, bij voorbaat voor alles toestemming geeft wat in zijn belang noodzakelijk wordt geacht en die het liefst het hele beleid wil laten bepalen door zijn behandelend arts, in wie hij een blind vertrouwen heeft...die patiënt hoort simpelweg niet meer thuis in de Nederlandse gezondheidszorg. Men denkt vaak dat dit 'een gemakkelijke patiënt is, maar het tegendeel is waar. Ten aanzien van