Als gedichten een hoofddeksel moeten dragen dan herkennen die in een hoed van panamastro vast een waardig en fascinerend kledingstuk. Wat weer niet de indruk mag wekken dat alleen het uiterlijk van belang is wanneer het om poëzie gaat. Maar in de wetenschap dat een zonnesteek beter voorkomen kan worden blijkt Honinghs rijke vormenscala onder de panamahoed uitstekend te gedijen. De schrijver zoekt buiten zichzelf wat hem innerlijk beroert zonder de mogelijkheden dot inleving bij de lezer te veronachtzamen; en passant toont hij aan dat de scheidslijn tussen poëzie en proza arbitrair en overbodig is. De wonderbaarlijke zoektocht naar de essentie van de film als kunstwerk kenmerkt zich in 'Hollywood' door een invoelende en toch natuurlijke wijze van uitdrukken. Het isolement van dementen in een van de andere reeksen vormt daar een schrijnend contrast mee. Tenslotte vindt men in de interpretatie van de Lorelei en Pinocchio een gemeenschappelijke thematiek: de wil tot overleven.