Een 'ontmoeting van mijn overpeinzingen en mijn herinneringen; van mijn oude (existentiële en esthetische) thema's en mijn oude liefdes (Rabelais, Janácek, Fellini, Malaparte…)…' In die bescheiden termen omschrijft Milan Kundera zijn vierde verzameling essays, eenvoudigweg Een ontmoeting geheten. Kon Kundera's vorige essay, Het doek, worden gelezen als zijn literaire testament, Een ontmoeting is de illustratie daarvan. Waar Het doek een visionaire situatieschets geeft, gaat Een ontmoeting in op concrete voorbeelden uit literatuur, schilderkunst en muziek. Naast indrukwekkende essays over de schilder Francis Bacon, de schrijver Anatole France en de componist Janácek bevat het boek ook een reeks kortere stukken: over de romankunst als leverancier van existentiële inzichten, over vrijwillige emigratie, over het nakende einde van de Europese moderniteit. Het boek besluit met een fundamenteel essay over De huid van de verguisde romancier Malaparte, een roman die het 'eilandje in de tijd waarop wij leven' een spiegel voorhoudt: de doden lachen ons uit…