In april 1945 begint een Berlijnse vrouw, die op het moment van schrijven ongeveer dertig jaar oud is, haar dagboekaantekeningen. Berlijn is op dat moment platgebombardeerd en men verwacht dat de Russen elk moment in het oostelijk deel van Berlijn kunnen binnenvallen. De schrijfster, duidelijk een intelligente hoogopgeleide vrouw, beschrijft openhartig wat miljoenen vrouwen hebben moeten meemaken; eerst het overleven in puinhopen, de honger, de angst, de weerzin en vervolgens de vernederingen, systematische verkrachtingen en de wraak van de overwinnaar. Opvallend is dat in het dagboek elk spoor van zelfmedelijden of beklag ontbreekt. De scherpzinnigheid waarmee de dagboekschrijfster haar ervaringen heeft genoteerd, haar overlevingsdrang en haar ironie, zijn verbluffend. 'Een roerend en literair belangwekkend document over het einde van de oorlog - het werd tijd voor deze ontdekking,' schreef het Duitse tijdschrift Der Spiegel met recht. Na de oorlog las een goede vriend van de schrijfster, Kurt W. Marek, haar aantekeningen en zag meteen de documentaire waarde ervan. In Duitsland was in die tijd echter niemand bereid het dagboek uit te geven. In 1954 verscheen het boek voor het eerst in het Engels, in New York. Er volgden vertalingen in negen talen, in 1957 ook in het Nederlands. Pas in 1959 verscheen het boek in de oorspronkelijke taal, het Duits, bij een kleine Zwitserse uitgeverij. Het dagboek wordt in de Duitse pers als 'wellustig' en 'beledigend' afgedaan. Om die reden gaf de schrijfster pas toestemming voor een heruitgave als ze overleden zou zijn. Ze stierf in 2002. Het was haar uitdrukkelijke wens anoniem te blijven.