Omdat Miroslav (*1909) en ik op dezelfde dag jarig zijn, en hij in Amsterdam was, besloten wij dat we de avond samen zouden doorbrengen met onze uitgever. Dat werd een Café in de hoerenbuurt, waar de oude man een ongelooflijke charmeur bleek te zijn. Hoeren werden aangesproken in gebrekkig Engels en hij wist de dames te onderhouden. Op een gegeven moment was er een dame met wie hij in zijn eigen taal kon spreken en was hij alleen in haar geïnteresseerd. Opeens huilde ze. Dikke tranen rolden over haar wangen. Miroslav keek benauwd naar haar en naar ons. Haar troosten lukte niet. De vrouw begon zo luid te huilen dat de baas van het café er last van kreeg. 'Miroslav, wat heb je tegen de dame gezegd?' vroegen wij. 'Dat het zeer waarschijnlijk is dat ik haar vader ben.' 'En is dat zo?' ; Nee, natuurlijk niet...maar dat durf ik niet meer te zeggen.'