Kinderen van zieke ouders zijn soms net kleine volwassenen. Ze maken boodschappenlijstjes tijdens de les, weten precies hoe de wasmachine werkt, spreken troostende woorden aan het ziekbed en bellen de dokter als het thuis uit de hand dreigt te lopen. Zonder te klagen natuurlijk - want dat doe je niet over je ouders. Volgens voorzichtige schattingen groeien in Nederland zeker 100.000 kinderen op met een vader of moeder die langdurig lichamelijk of psychisch ziek is. Vaak wordt het uitzonderlijke van hun situatie pas duidelijk wanneer de kinderen het huis uit gaan. Pas dan blijkt hoeveel invloed de ziekte van hun ouders heeft. Sommigen emigreren of vluchten in een vroeg huwelijk, anderen blijven hun hele leven rennen en zorgen. Caroline van Dullemen, socioloog en dochter van een moeder met MS, sprak met volwassenen over hun jeugd met een zieke ouder en de gevolgen daarvan voor hun verdere leven. Het zijn verhalen over verdriet, eenzaamheid, schuld en schaamte. Over blijven of weggaan, kiezen voor je ouders of voor jezelf. Maar ook: over relativeren en incasseren, je kunnen inleven in anderen en over zelfstandig en weerbaar worden. Caroline van Dullemen (1958) is socioloog en journalist. Ze werkte jarenlang voor de Nationale Adviesraad voor Ontwikkelingssamenwerking. Sinds 2001 is ze directeur van het Wetenschappelijk Bureau van GroenLinks. Van Dullemen publiceerde eerder twee boeken over Zuid-Afrika. Altijd de sterkste thuis is mede geïnspireerd op ervaringen met haar eigen zieke moeder.