David werd geboren met een schisis en autisme. Hij onderging talloze pijnlijke operaties. 'Ze hebben me mishandeld', zei hij eens toen de co-assistent opgewekt vertelde dat ze zijn neus hadden gebroken. David vond de medische behandelingen verschrikkelijk. En bij de zorgverleners ontbraken vaak tact en begrip. Op school werd David gepest. Kinderen die hij op zijn verjaardag uitnodigde, vroegen hem niet terug. Vriendjes had hij weinig. ' Rot op met je hazenlip', riepen de jongens op straat. David was eenzaam. Maar ook oorspronkelijk en bijzonder. 'Alle mensen gaan uiteindelijk dood, dus je hoeft niet verdrietig te zijn', troostte David zijn zusje toen opa was overleden. 'Mama gaat dood, de hond gaat dood. Zo is het leven.' Zestien dagen voor zijn zestiende verjaardag pleegde David zelfmoord. Zijn moeder schreef zijn biografie - een hartverscheurend boek dat alle dokters, leraren, groepsleiders én ouders zouden moeten lezen.