Het eerste boek van Jacqueline van Maarsen, 'Ik heet Anne, zei ze, Anne Frank' sloot af in 1947, twee jaar na de dood van Jacqueline's vriendin Anne Frank. Met haar dood was de vriendschap niet over. Otto Frank klampte zich wanhopig aan de liefste vriendin van zijn overleden dochter vast. En juist die vriendschap zorgde ervoor dat Jacqueline van Maarsen, die zich de eerste tientallen jaren na de oorlog niet bekendmaakte als vroegere vriendin van Anne Frank, toch in de openbaarheid trad, om halve waarheden en vervalsingen in verband met Anne te ontmaskeren en haar erfenis in zijn waarde te laten. Dat doet ze mede in samenwerking met de Anne Frank Stichting - maar als ze vindt dat het moet, en soms moet dat, gaat ze er tegenin. Ze besteedt ook nu weer uitvoerig aandacht aan de allesoverheersende figuut in haar leven, haar Franse moeder, die op de leeftijd van 101 jaar in 1992 overleed. De nasleep van een erfeniskwestie in Frankrijk, waarbij Jacqueline een belangrijke rol speelt, neemt tragische, zij het ook groteske en hier en daar hilarische vormen aan.