In de beroemd geworden bloemlezingen waarmee de beweging der Vijftigers zijn bestaansrecht in de Nederlandse poëzie bevestigde (Vijf 5-tigers, Atonaal, Nieuwe griffels, schone leien) is het werk van Jan Elburg prominent te vinden. Toch is Elburg, in vergelijking met zijn generatiegenoten Lucebert, Kouwenaar, Campert en Schierbeek, misschien wel de dichter in wiens werk ruim een halve eeuw later het meest te herontdekken valt. In deze omvangrijke bundeling kan men Elburgs dichterlijke ontwikkeling volgen, van de vroege, meer geëngageerde poëzie in Laag Tibet (1952), via de aforistischer teksten uit de late jaren '60, naar de sobere poëzie in de bundel Dodemansknop uit 1975. Zowel literair-historisch als binnen zijn ontwikkeling als dichter biedt de bundel Gedichten 1950-1975 de kern van het dichterschap van Jan Elburg.