Op Okinawa wacht een jongeman op verdere instructies. Hij is er ondergedoken nadat hij in de ondergrondse van Tokio de beruchte gasbom heeft geplaatst. Mitchells boek begint met dit mistroostig sfeervolle en intrigerende verhaal. Maar pas bij het tweede hoofdstuk, in Tokio, realiseert de lezer zich dat hij zijn hoofd er goed bij moet houden. Waarom krijgt de jongen in de cd-winkel in Tokio de jongeman van Okinawa aan de telefoon? Op een uiterst geraffineerde en ogenschijnlijk nonchalante manier zijn alle personages met elkaar verbonden. De bankier uit Hong Kong, de schoonmaakster uit Sint-Petersburg, de oude vrouw op de heilige berg en de jonge Zweed in de trein in Mongolië. Er is altijd wel een eerder of later personage dat in een hoofdstuk opduikt en daarmee beschrijft Mitchell een bijna onbeschrijfelijke geestverwantschap. Hij misbruikt zijn hoofdpersonen schaamteloos om zijn verhaal te vertellen. De lezer volgt hem en de personages over de hele wereld tot in de toekomst. Dan wil hij maar een ding: het boek opnieuw lezen. "Elke afzonderlijke pagina verdient het en heeft het nodig om gelezen en herlezen te worden. De geestverwantschap is een verbluffend debuut." The Independent "De geestverwantschap geeft de literatuur van de eenentwintigste eeuw vorm op een verpletterende manier." The Guardian "David Mitchells debuut is een vertoon van literair vuurwerk [...<bold>