Op de morgen dat de wereld die zij kennen eindigt, worden Molly en Niel Sloan wakker door het geluid van regen. Het verstoorde hun slaap al, wurmde zich in hun dromen, en nu ze opstaan merken ze dat hun Califonische bergdorpje in de greep is van een zilverkleurige moesson. Het vreemde licht geeft het jonge paar het gevoel dat er iets mis is. Terwijl de dag verstrijkt, horen Molly en Niel onrustbarend nieuws over wereldwijd extreem weer. Voor het avond is, vallen de tv en radio uit. Telefoon en internet volgen. Hoewel het blijft regenen, komt er een spookachtige mist op. Als de nacht valt, verzamelen de Sloans en wat buren zich om te praten over de situatie en te schuilen tegen een onbekende dreiging. In het donker klinken vreemde geluiden en dwalen er lichten door het bos. Als de dag aanbreekt neemt de regen af en ontstaat er een sombere, purperen schemer. In die mistige gloed stuiten de dorpelingen op iets angstwekkends, iets wat duidelijk maakt wat er met hun wereld gebeurt, iets wat op hen jaagt... Gegrepen is tegelijk episch en intiem. Als avonturenverhaal is het anders dan alle andere; een meedogenloze achtbaan die het einde der tijden angstig invoelbaar maakt en aantoont hoezeer Koontz zichzelf blijft uitdagen en vernieuwen.