In de verhalenbundel Genezijde speelt de dood een prominente rol. Een enkele keer als een heus personage, vaak als het onvermijdelijke gebeuren zelf, een ‘toestand' of een moeilijk te bepalen plek in ruimte en tijd. Zo trekt Theo Claessens naar Wales om er, bij wijze van literaire pelgrimage, Dylan Thomas' berg, de Cader Idris, te beklimmen. Hij ontdekt er dat de dood ‘…ouder en hoger is dan de berg, dat de dood de tijd is en dat niets ooit ten einde komt'. Een verhaal waar iets troostends, iets bemoedigends van uitgaat. In ‘Matroos' blikt een verdronken zeeman, dwars door een foto van zichzelf, terug op zijn leven en vertelt de lezer over zijn lang aangekondigde, niet te ontlopen einde. In ‘Winter boven Luik' gaat de auteur doodgemoedereerd op stap met een voor de gelegenheid even naar zijn geboortestad teruggekeerde Georges Simenon. En nog meer door Plouvier bewonderde grootmeesters doen in dit boek van zich spreken: Mozart en Vladimir Nabokov. Het zijn geen verhalen van kommer en kwel of van ingetogen droefenis, we hebben de dood nog nooit zo levend gezien. Als Hieronymus Joos, die we al kennen uit de roman Dorpers, een paar uur na zijn begrafenis alweer over de dijken van Gistrode loopt, blijkt ‘dood zijn' een bijzonder hilarische toestand! Plouviers onmiskenbare idioom en stijl worden, zoals we dat van hem gewend zijn, weer schitterend gehanteerd.Bart Plouvier (1951) is de auteur van een veelzijdig oeuvre dat al dikwijls bekroond werd. Naast reisproza en romans schrijft hij journalistieke verslagen, theaterteksten, kinderboeken en poëzie. Met dit 25ste boek viert Bart Plouvier zijn 25-jarig schrijversjubileum.De pers over Entre deux mers, het vorige boek van Bart Plouvier:‘Er waren momenten dat ik als aan mijn stoel genageld zat te lezen. Soms bevond ik me in een kolkende rivier en moest ik om me heen grabbelen om ergens houvast te vinden, dan weer leek het alsof een stuwdam openbarstte en ik met afgrijzen