Wat weet de moderne mens nog van seizoenen, van nachten zonder kunstlicht, van een leven zonder haast? In heldere, bezwerende gedichten verwondert Alexis de Roode zich over de almacht van de tikkende klok, fulmineert hij tegen verstreken jaren, omhelst hij de lange nachten, om zich ten slotte tegen de tijd aan te nestelen. Over Stad en Land: 'Zelden zulke opgewekte, lebensbejahende poëzie gezien.' Rob Schouten in Vrij Nederland