'Ze was in het zwart gekleed, de vrouw die meer dan vijfentwintig jaar als een beeld op de bodem van mijn geheugen had stilgestaan en nu plotseling in beweging was gekomen, verder liep alsof ze nooit had halt gehouden, alsof ze al die jaren de mand op haar hoofd had gedragen en op haar blote voeten over gloeiend zand van de zoutpan naar de zee en van de zee naar de zoutpan was gegaan. Gekleed is niet het goede woord, bedekt was ze, gedeeltelijk bedekt met een zwarte lap die tot op haar knieën hing en haar magere, onwaarschijnlijk lange armen bloot liet. Ze had haar gang hernomen in het ritme van toen, van dezelfde wind, van de golven die schuimend zoutkristallen en wrakgoed op de kust smeten om zich onmiddellijk erna bedaard terug te trekken, van het woord 'Araya' dat, als het hardop uitgesproken en keer op keer herhaald wordt, tot een fier, harmonieus en ogenschijnlijk doelloos lopen dwingt.'