De schrijver werd verliefd: op een vrouw, op een stad, een land. In Boedapest kochten hij en de vrouw een bouwval, en op het land een boerderij. Sindsdien leiden ze het leven van de landheren van weleer. Zomers op het land, in de zuidelijke heuvels tegen de grens van Kroatië, waar dorpelingen met vuren en bossen mensenhaar de wilde zwijnen van de akkers jagen. Waar zigeuners ongezadeld paardrijden en cimbaal en viool hanteren zodra er wat dan ook te vieren is. De rest van het jaar leven ze in de stad langs de Donau, met haar Turkse badhuizen, de Jugendstil, de koffiehuizen en de schrijvers: een wereld waar ouderwetse galanterie (mét handkus) nog heel gewoon is en waar de Hongaarse champagne vloeit als water. In een heldere stijl en met oog voor detail verweeft Jaap Scholten het persoonlijke en het historische en schept het beeld van een veranderende, soms keiharde samenleving, en – vooral op het Hongaarse platteland – van een wereld waar standsverschil nog verrassend vanzelfsprekend is.