In het leven van Hendrik de Vries (1896-1989), dichter en beeldend kunstenaar, zijn de kinderjaren nooit afgesloten. In deze biografie beschrijft Jan van der Vegt hoe De Vries zich ontwikkelde tot een fascinerende dichter, schilder en tekenaar die zich een leven lang liet inspireren door de fantasieën van het kind, en door droom en magie. Was Groningen zijn vaderstad, dan werd Spanje zijn moederland. In de jaren 1924 tot 1936 maakte hij er twaalf reizen heen en hij vertaalde ruim duizend coplas: korte en puntige, anonieme gedichten. Op basis van foto's of uit zijn herinnering tekende en schilderde hij mensen en landschappen die hij in Spanje had gezien. De twee kanten van de Spaanse dans, gratie en demonische passie, beheersen zijn poëzie en zijn tekeningen. Als dichter stond hij bij zijn generatiegenoten in hoog aanzien. Slauerhoff was een van zijn beste vrienden. Marsman adviseerde hem bij de samenstelling van bundels. Uitersten als Nijhoff en Du Perron bewonderden zijn werk. Als beeldend kunstenaar was hij aangesloten bij de roemruchte kunstkring De Ploeg. Toch bleef hij de eenling die zijn eigen weg zocht, dichter en verbeelder van het geheim dat geheim blijft. Hendrik de Vries is een meeslepend portret van een unieke figuur in poëzie en kunst.