Over Herman Gorter, dichter en socialist (1864 - 1927), is al veel geschreven, maar een synthese van zijn leven en werk heeft nog niemand geleverd. De biografie van de historicus Herman de Liagre Böhl presenteert voor het eerst dit alomvattende overzicht. Het is het verhaal geworden van een hartstochtelijk en imposant leven. Gorters grote jeugdwerk, het lyrische epos Mei is klassiek. Het wordt algemeen beschouwd als het grootste meesterwerk van de Beweging van Tachtig. Hiernaast nemen Gorters als 'sensitief' aangeduide verzen uit 1890 een centrale plaats in binnen de geschiedenis van de Nederlandse letterkunde. Willem Kloos kwam naar aanleiding van deze gedichten tot zijn typering van poëzie als 'de aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie'. Na zijn bekering tot het socialisme in 1897 bleef Gorter een figuur van betekenis. Terwijl hij alom in Nederland geëerd wordt als dichter, geniet hij in het buitenland vooral vermaardheid als revolutionair, als propagandist van het marxisme. De biografie van Böhl schildert Gorters levensverhaal in de context van zijn tijd, waarbij de dichterlijke en politieke activiteiten zoveel mogelijk als gelijkwaardig worden belicht. Nieuw zijn bovendien de vele intieme details met betrekking tot Gorters liefdesleven. De auteur heeft deze gegevens vergaard, doordat hij in de jaren zeventig geregeld gesprekken heeft gehad met minaressen van de dichter.