Nogal onverwacht, soms niet eens helemaal op het einde, komt het happy end. In Het einde gaat de ondergang vrolijk ten onder. Jeroen Theunissen beschrijft in dit overrompelende verhalenfresco hoe doodeenvoudig ingewikkeld het leven kan zijn als je besluit het lot een handje te helpen. Het is op het moment van het einde (het einde van een liefde, het einde van een leven, het einde van een tijdperk) dat de verlopen tijd zich plotseling openbaart als een geheel en zich hult in een heldere en volmaakte vorm. Voor de personages in Het einde gebeurt dit nogal onverwacht. Van de kraker die de catastrofe ziet aankomen, de technokluizenaar die de onsterfelijkheid uitvindt tot de vrijwilliger met liefdesproblemen die de global warming ontdekt, de verrassing die hun te wachten staat is even onthutsend als geruststellend. Jeroen Theunissen is op zijn best wanneer hij volop een fantasierijke wereld kan creëren. In Het einde test hij de wetten van het toeval. Het einde is nu eens grappig en speels, dan weer melancholisch en donker of kritisch en geleerd, en liefst alles tegelijkertijd. En vooral nogal onverwacht.