HET GROENE GEZICHT Gustav Meyrink heeft dit boek in 1916 geschreven, dus middenin de Eerste Wereldoorlog. Toch heeft hij met visionaire blik een meesterlijke en realistische beschrijving gegeven van de toestanden zoals die zich in de jaren na die oorlog zouden gaan ontwikkelen. Meyrink heeft zijn verhaal gesitueerd in het naoorlogse Amsterdam, een tumultueuze stad, die hij op fascinerende wijze beschrijft. Zijn schildering van de toenmalige bruisende Jordaan is onovertroffen en zal door de hedendaagse lezer met een zekere weemoed worden herkend. Maar ook laat Meyrink ons de sfeer proeven van de voorname Hilversumse buitenplaatsen, waar gefortuneerde landgoedeigenaren zich konden verliezen in bespiegelingen over het menselijke gedrag en het menselijke lot. Centraal in het boek staat de mysterieuze figuur van Chidher, de eeuwig groene, de onsterfelijke, bekend uit vele Arabische, Perzische, Syrische, Ethiopische en Joodse sagen. Chidher is altijd en overal ter wereld onderweg om mensen die in nood verkeren, en die zijn hulp waardig zijn, op beslissende levensmomenten de helpende hand te reiken. Dat ervaren ook de hoofdfiguren van het boek, die eik een bepaald aspect van Meyrinks filosofie en van zijn boodschap vertegenwoordigen. De lezer verkrijgt hierdoor inzicht in de problematiek van leven en dood en in de diepere zin van het menselijke bestaan. De schrijver wil tot uitdrukking brengen dat het pad van bevrijding een innerlijk pad is, dat alleen kan worden bewandeld door de mens die doordrongen is van het nieuwtestamentische axioma: «Het ik moet ondergaan, op, dat de Andere in mij kan groeien». Het werk eindigt met een apocalyptische beschrijving van de verwoesting van de verdorven stad Amsterdam, die door een alles vernietigende storm met de grond gelijk wordt gemaakt. Maar temidden van dood en ondergang heeft het bloeiende appelboompje zich staande weten te houden - als symbool van het eeuwig terugkerende leven.