Ongeveer tweeduizend jaar geleden schreef de romeinse geschiedsschrijver Tacitus, dat de Germanen boven alles Mercurius vereerden. Daarmee bedoelde hij een germaanse god die hij met Mercurius gelijkstelde. Omdat Tacitus de naam van die god niet noemde, moest deze geïnterpreteerd worden. Na een flink aantal eeuwen was men het er over eens, dat het Wodan moest zijn. Ook tegenwoordig wordt dit als vanzelfsprekend aangenomen. Hier wordt deze opvatting getoetst aan de hand van de oude bronnen - de uitkomst stelt grote vraagtekens bij die vastgeroeste zienswijze. Dit boek vereist de bereidheid om platgetreden paden te verlaten om ogenschijnlijke vanzelfsprekendheden onvooringenomen op de proefstand te stellen.