Op 12 juni 1559 begon Calvijn met zijn colleges over het boek Daniël. De publicatie daarvan droeg hij op aan de vervolgde protestanten in Frankrijk. De spanningen rond de religieuze en politieke situatie in Calvijns vaderland waren juist in deze jaren hoog opgelopen. In deze studie wordt gekeken in hoeverre en op welke wijze Calvijns uitleg van het profetische boek Daniël gestempeld is door de tijd waarin hij bezig was met de exegese van het boek. Ook wordt onderzocht hoe zijn uitleg de toehoorders, en via hen de kerken van de reformatie in Frankrijk, heeft beïnvloed. De auteur schetst de historische context van de Praelectiones over Daniël en besteedt aandacht aan de plaats van Calvijns colleges in zijn werk in Genève. Verder analyseert hij de Daniëluitleg van twee tijdgenoten, Melanchrhon en Oecolampadius, waarbij overeenkomsten en verschillen met Calvijns exegese in kaart worden gebracht. Ten slotte wordt een analyse gegeven van Calvijns uitleg van het thema regnum Christi. Het boek sluit af met een beschouwing waarin duidelijk wordt gemaakt dat Calvijn in de laatste jaren van zijn leven niet radicaler, maar eerder voorzichtiger is geworden. Hij probeerde zijn volgelingen voor opstand te bewaren en leerde ze geduldig hun kruis te dragen tot God hen bevrijden zou in het eeuwige rijk van zijn heerlijkheid.