‘Mensen zeggen bijvoorbeeld: Woorden schieten te kort. De tijd heelt alle wonden. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik vind het zo erg voor jullie. Ik zou willen dat ik iets voor jullie kon doen. Zo jong nog. Ik voel met jullie mee. Ze denken: Zelfmoord? Maar hoe dan? En waarom? Ze heeft vast een slechte jeugd gehad. Evengoed wel zielig. Ik hoop dat mij dit nooit overkomt. Ze was altijd al een beetje raar. Ik heb honger. Wat ongemakkelijk. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen. Ik wil naar huis (of een borrel). Ondertussen glimlachen ze vriendelijk tegen elkaar, of ze kijken serieus, als ze denken dat serieus kijken meer van toepassing is.’ In Het schuwste dier keert de hoofdpersoon voor een week terug uit Engeland, waar ze studeert, voor de begrafenis van haar tante. In Nederland is haar familie, waar een gat in geslagen is, er zijn een aantal dieren, een geliefde en een begrafenisondernemer met een heel harde stem. De tijd gaat langzamer, komt soms bijna tot stilstand, terwijl de wereld gewoon doorbeweegt. Alles lijkt hetzelfde, maar alles is veranderd.