In HET VERBODEN HUWELIJK wordt getracht aan de hand van brieven en dagboekaantekeningen uit de periode 1846-1880 een beeld te geven van het leven van Nicolaas Dumeunier. Door de economische malaise en het ontbreken van carrière-mogelijkheden in Nederland vertrok Nicolaas Dumeunier - na een intense, maar sociaal onbereikbare liefde - in 1859 als koloniaal naar Nederlands-Indië. De toen geldende regels verboden hem als onderofficier te trouwen met zijn Indonesische huishoudster. Zo werd hij tegen zijn geloofsovertuiging in gedwongen in zonde te leven, zoals dat toen werd genoemd, wat hem in grote gewetensnood bracht. Pas toen hij officier was geworden, kon hij met de moeder van zijn kinderen trouwen. Aan het einde van zijn leven groeide de angst om na het aflopen van zijn militaire contract met een groot gezin van een klein pensioen te moeten leven in Nederland. In 1880 overleed hij op 48-jarige leeftijd in Solo en hij heeft dus het vaderland waar hij altijd naar terug had verlangd, niet meer teruggezien.