In de nadagen van de Onafhankelijkheidsoorlog (1948) trekt een groep jonge Israëlische soldaten door een heuvellandschap naar het Palestijnse boerendorpje Chirbet Chiz’a. Hun opdracht: ‘de bewoners [...] te verzamelen, hen op de wagens te laden en hen tot voorbij onze linies te transporteren; de stenen huizen op te blazen en de lemen hutten te verbranden’. In een lyrische, bedwelmende stijl doet S. Yizhar verslag van die missie. Het verhaal van Chirbet Chiz’a sloeg in als een bom toen het in 1949 werd gepubliceerd. Het werd onderwerp van felle debatten, en de discussie erover is nooit meer gestaakt. Meer nog dan een geëngageerd boek wordt Yizhars novelle beschouwd als een van de belangrijkste werken van de moderne Hebreeuwse literatuur. Het is een ijzingwekkend verhaal over angst, vervreemding, en over het conflict tussen individu en staat in tijden van oorlog. 'Hoe vaak kun je zeggen dat een aangrijpend boek je doet worstelen met je geweten?' The Times