In 1992 overleed de erudiete uitgever, boekhandelaar en bibliofiel Johan Polak. In de laatste jaren van zijn leven publiceerde hij enkele bundels essays, waarin hij met bijna erotische hartstocht zijn liefde voor dichters en prozaïsten als Herodotus, Baudelaire, Couperus en Leopold celebreerde. Het zijn sombere stukken, waarin vaak aanvechtbare sweeping statements over de Untergang des Abendlandes gedaan worden, maar die wel degelijk te denken geven over de toestand waarin zich onze cultuur bevindt. Het zijn ook wonderlijke stukken, omdat datgene waarom het Polak gaat – het spirituele, maar ook fysieke contact met de Grote Boeken uit het verleden – vooral is te vinden in ogenschijnlijk irrelevante bijzinnen en uitweidingen. Polak is de kampioen van de geleerde tussenzin. Deze bundel biedt een representatieve keuze van zijn belangrijkste essays. In een nawoord gaat Piet Gerbrandy in op Polaks tegenstrijdige persoonlijkheid en zijn betekenis voor de literatuur.