De beschouwingen in Het zwijgen van de tragedie zijn de neerslag van ruim tien jaar lezen en schrijven over de tragedie en haar weerbarstige actualiteit, die ook centraal staat in Hertmans’ eigen teksten. In zijn eerste essays vraagt Hermans zich af wat laat-Romantische dichters bedoelen met het ‘onzegbare’ en staat daarbij stil bij tragische dichters als Jacob Lenz, Friedrich Hölderlin en Paul Celan, die vervielen in waanzin of zelfmoord. Maar de auteur buigt zich vooral ook over de erfenis van de Griekse tragedie en de vraag waarom het voor ons, ondanks de tragische gebeurtenissen van deze tijd, niet meer mogelijk is om een tragedie te schrijven.