In dit boek over het ontstaan en de ontplooiing van de Faculteit der Medische Wetenschappen van de Nijmeegse universiteit, een geschiedenis die zich afspeelt tussen 1951 en 2001, kiest de auteur ervoor dicht bij de oorspronkelijke middeleeuwse betekenis van het begrip universiteit te blijven: ‘universitas magistrorum et scholarum’, een gemeenschap van meesters en leerlingen. De faculteit wordt beschreven in haar betekenis van een, in een historische context geplaatste, groep mensen: hoogleraren en studenten. Daarbij gaat de aandacht eerst en vooral uit naar de generatie grondvesters van de faculteit, jonge, ambitieuze hoogleraren, met hun eigen belangen, spanningen en waarden, die begonnen aan een prestigieus project en ruim drie decennia later, toen zij in de jaren tachtig het emeritaat bereikten, dat project vaarwel zeiden in een vrijwel onherkenbaar veranderde wereld. In de tussenliggende jaren transformeerde de universiteit van een elite- naar een massa-instelling, namen wetenschap en technologie een adembenemende vlucht en vielen kerk en maatschappij ten prooi aan geloofsafval, secularisatie en ontzuiling. Vanzelfsprekend komen de gangbare universiteitshistorische onderwerpen aan de orde: ontwikkelingen in het onderzoek en in het onderwijs, in de samenstelling van het corpus doctum, in de benoemingsprocessen, in bedrijfsmatige aspecten, in het studentenleven, in de invloed van de overheid, in de bouwgeschiedenis én in hetgeen de faculteit het meest van haar zusterinstellingen onderscheidde: de inbreng van de geestes- en gedragswetenschappen in het curriculum en dan vooral de medische ethiek. Dr. Jan Brabers is universiteitshistoricus. Hij schreef ook: De faculteit der rechtsgeleerdheid van de Katholieke Universiteit Nijmegen, 1923-1982 (1994) en Proeven van eigen cultuur. Vijfenzeventig jaar Katholieke Universiteit Nijmegen, 1923-1998, dl. 1. (1998)