Eduard Jacob werkte de afgelopen vijfentwintig jaar als vrij kunstenaar aan een oeuvre van houten sculpturen. Naast beeldhouwen heeft hij altijd veel geschreven, meestal teksten met gedachten over zijn eigen werk en dat van anderen. Zijn gedichten hebben een sterk beeldende kracht. Ze vertonen ook sombere, existentialistische trekken, en net als in zijn beelden verlicht absurdistische humor de somberheid. De dichter is dezelfde kunstenaar als de beeldhouwer die nu in taal laat zien wat hem altijd al beïnvloedde, emotioneerde en inspireerde.